De winkels in Assen

Zoals u wellicht weet, woon ik in Assen: een leuke stad met een enorm goed klimaat om kinderen in groot te brengen. Het uitgaansleven (en alle gevaren die daarmee veelal gepaard gaan) staat op een relatief laag pitje. Wanneer je na sluitingstijd van de winkels in het centrum van Assen bent, lijkt het alsof je blind een kanon kunt afschieten zonder dat er enig gevaar is dat je iemand raakt. En dat is goed. Veiligheid voor alles, zullen we maar zeggen. Daarnaast staat het centrum van Assen bekend om zijn goede winkelaanbod. Vele gezellige boetieks en winkels vlak bij elkaar in een goed bereikbaar centrum. Helaas moet ik dit nuanceren: Assen stónd bekend als een goede en gezellige winkelstad. 

Winkelen in Assen is niet meer wat het geweest is. Na de recente opening van een totaal onnodig project als de Citadel, een nieuwe kern van winkels bij het centrum van Assen waardoor we nu een nieuwe JUMBO op 150 meter van de oude JUMBO hebben, staan er diverse panden leeg in het centrum van de stad. Rond het Forum komt het aantal lege panden op 11. Dat is ongeveer de helft van het aantal panden daar. Ik kan u niet vertellen hoe leeg en ongezellig dat eruit komt te zien. En wanneer u denkt, dat zullen dan wel oude panden die nodig aan restauratie toe zijn wezen heeft u het mis. De leegstaande panden zitten zoals gezegd vooral in en om het Forum dat in 1993 gebouwd is. Pas 20 jaar jong en nu voor 50 % leeg. Dat is op zich al jammer, maar er staan ook de nodige panden leeg in het centrum die nog nooit gevuld zijn geweest met winkels. En dat is een teken aan de wand. 

In de Triade, enkele jaren geleden geopend,  staan nog steeds of al weer meerdere winkelpanden leeg. Het plein tussen Triade, Forum en Mercuriuscentrum kent meer legen dan gevulde winkelruimtes. Een drama voor de veiligheid, voor de gezelligheid en vooral voor de winkeliers die wel de moed hebben zich in Assen te vestigen. Ik heb niet geteld en ik ga ook niet tellen hoeveel winkels er in de diverse winkelcentra in het centrum en de diverse wijken leeg staan, maar het zijn er veel meer dan er op dit moment en in de komende jaren aan winkels bij zal komen. Natuurlijk is het aantal winkels gedaald door de opkomst van internet en de kredietcrisis, maar de leegstand is vooral te wijten aan het feit dat er ongebreideld winkelcentra uit de grond zijn gestampt tussen 2009 en 2013. De projectontwikkelaars hebben enorme boterbergen op de verschillende hoofden. Zij hebben de volksvertegenwoordigers gouden bergen beloofd. En die volksvertegenwoordigers hebben zich gedragen alsof ze kleine kinderen waren; verwend, verwaand en zonder enige vorm van volwassenheid geloofden ze alles wat hen in de politieke kraam te pas kwam. Nu zit de burger met een ongezellig centrum en vele lege etalages. Maar ach, zo gaan de dingen nou eenmaal. Tot later.

De nougat man

Wanneer ik zo op een marktje in het zuiden van ons geliefde Frankrijk loop en er staat op deze markt een mannetje met overheerlijke nougat, dan kan ik de verleiding maar moeilijk weerstaan. Iets in mij roept: ”doe het niet” en “je weet van tevoren dat het meer gaat kosten dan je wilt uitgeven”. En  toch, ik moet en zal een stukje lekkere nougat meenemen. Ook nu worden alle vooroordelen die mijn binnenste al duidelijk had geroepen waar. De nougat kost €5 per 100 gram, dat staat duidelijk in de kraam van de man vermeld. Wanneer ik zeg dat ik wel 100 gram van een bepaalde soort nougat wil, laat hij mij zien wat hij wil gaan snijden. “Goed zo?” vraagt hij en ik zeg nog tegen de man “cent gram”.

Tijdens het snijden zakt de broek van de man tot voorbij de helft van zijn billen. Het vrouwelijk deel van de omstanders, waaronder kennissen en vrienden, kijken verlekkerd naar de billen van de man. Een enkeling (uiteraard niet mijn vrouw) roept zelfs “nog een stukje”. Als het snijden klaar is wordt de broek weer opgetrokken. Wanneer hij het afgesneden product op de weegschaal legt, laat hij vol trots zien dat hij slechts 185 gram meer heeft afgesneden  dan waarom ik heb gevraagd. Hij zegt zonder blikken of blozen tegen mij dat ik wel een kleine korting krijg en dat ik maar 17 euro moet betalen. Een snelle rekensom vertelt mij nu dat ik niet 5 maar ruim 6 euro betaal voor 100 gram van het spul. En ik krijg niet een beetje meer, maar echt meer dan twee en een half maal datgene waarom ik heb gevraagd.

Ik wil de helft. De man is niet van plan het stuk te halveren. Ik kan het zo toch niet verkopen, is zijn argument. Ha, dat is jammer, zeg ik ter verdediging {is het geen bedrijfsrisico dat je met een rest voorraad komt te zitten?}.  Net wanneer ik zonder nougat ontstemd weg wil lopen, redt vriendin Wilma de situatie. Zij wil ook 100 gram van de bedoelde nougat. En we besluiten het stuk in tweeën te laten snijden. Ieder ongeveer 140 gram en ieder ongeveer 8 euro en 50 cent. Wilma bedankt, want de nougat is wel lekker. Eerlijk gezegd zou ik het niet willen missen en geloof me …  volgend jaar trap ik weer in de zelfde val. Maar goed, zo gaan de dingen nu eenmaal. Tot later.