Snijden in Zeijen

Of moet ik zeggen snijen in Zeijen. Nee, dat hoort niet, dat is onjuist gebruik van de Nederlandse taal. En toch is de titel dekkend voor het verhaal. Was het vorig jaar in Zeijen niet helemaal een zwembad maar wel een voetenbad, dit jaar regende het ook op de Midsummerfair. Esther, mijn lief, heeft mij overgehaald om weer mee te gaan en ik heb dus ja gezegd. Want een fair in Zeijen is toch stiekem wel leuk. We kijken op buienradar en schatten in dat het de komende 3 uur droog blijft. Snel gaan, anders lopen we kans om nat te regenen. Aangekomen in Zeijen is het inderdaad nog zonnig en we lopen op ons gemak langs de eerste kramen. We genieten van de mooie tuinplanten die tentoongesteld staan en nemen ons voor er een stel aan het eind van ons bezoek mee naar huis te nemen. Al slenterend komen wij bij de stand van de keukenwinkel uit Assen, het Kookhuis. We gaan naar binnen. Er blijkt een workshop in snijden gegeven te worden. De plaatsen aan de workshoptafel zijn bijna allemaal bezet. Het wachten is op een mevrouw. Esther en ik wachten op het begin van de workshop. Zo kunnen we in ieder geval de theorie aanhoren en ons voordeel er mee doen. De mevrouw laat echter heel lang op zich wachten. Uiteindelijk vraagt de eigenaresse van de winkel mij of ik misschien mee wil doen. Ja, dat laat ik me geen twee keer vragen.  Ik doe mee. In een hele ontspannen sfeer sta ik ruim een uur te snijden. 

Brunoise snijden. 

Ik leer brunoise en julienne snijden en krijg adviezen over hoe mijn mes vast te houden en het op de juiste manier te gebruiken. Ook niet onbelangrijk, welk mes voor welk doel. Het is leuk en ik krijg al snel de smaak te pakken. Ik snij uien (zonder huilen), courgette en wortels, ik pel een sinaasappel met een mes en fileer de partjes. Aan het einde van de workshop ben ik zelfs in staat een zeebaarsfilet te ontdoen van zijn huidje zonder vlees aan het huidje te laten zitten. Ja, zonder liegen, mijn huidje was zelfs schoner dan die van de master. Beginnersgeluk? Of talent? Natuurlijk is het de bedoeling dat ik die fijne messen aanschaf. En ook zo’n prettige snijplank en zo. 

Geconcentreerd aan het werk

Ook dat laat ik me geen twee keer zeggen. Wij hebben ’s avonds een dinertje en daar moet nog heel veel voor gesneden worden. Goede reden om mijn keukenattributen uit te breiden met 4 messen, een plank, een messenblok  (maar die kreeg ik gratis, min of meer) en een schrapertje (ook gratis). Esther moest er voor met de paraplu naar de meest luxe pinautomaat die ze ooit had gezien, met gezellige dames, verwarming en een bankje. Tijdens de workshop was het namelijk behoorlijk gaan regenen, vandaar dat we blij waren toch een paraplu meegenomen te hebben. Dat de messen scherp zijn, bleek al snel bij het eerste snijwerk thuis. Binnen 3 seconden had ik een snee in mijn linker ringvinger en toen daar eenmaal een pleister om zat, duurde het niet lang voor ik ook een snee had in mijn wijsvinger. Ach, zo gaan de dingen nou eenmaal. Tot later.

En zo staat het thuis

De brocantemarkt in Koekange

In de eerste plaats past een openbaar excuus. Een excuus voor het lange niets van mij te hebben mogen lezen, bijna twee maanden. Vandaag echter kan ik het niet laten u deelgenoot te maken van mijn belevenissen op de brocantemarkt in Koekange. Meteen bij aankomst zien wij de man die zo heerlijk zalm kan roken, dat wij ook nu weer besluiten voordat we naar huis zullen gaan een broodje te gaan eten. Maar dat broodje zit gelukkig voor de komende twee uur nog in het vat. Ik verheug me er nu al op. Wij gaan gezellig over de markt en komen, hoe kan het ook anders, bekenden tegen. Marieke en Jean-Pierre zien ons van een afstand komen en begroeten ons uitbundig. We maken een gezellig praatje en lopen daarna de hele markt over. Ik zie een mooie wandelstok, zo een met een metalen knop. Goed geprijsd, maar ik vind hem er net te nieuw uitzien. Esther ziet bij dezelfde kraam een paar mooi gedecoreerde borden die we wel aanschaffen. Deze kraam verkoopt veel leuke spullen die vooral gunstig geprijsd zijn. Wij vervolgen onze weg en Esther herkent veel dames waarvan zij het blog volgt en die ook haar blog volgen. Het is gezellig op de markt. We gaan nog even bij de boerenschuur naar binnen  waar een grote antiek en curiosa winkel in is gevestigd. Daar schrokken we wel een beetje van de prijzen. Een model kastje dat wij diverse malen zagen bij diverse bedrijven voor een bedrag van  € 150,- moet hier al snel € 250 opbrengen. En eenvoudige kleine spoelkommetjes zouden volgens de eigenaar € 10 moeten kosten. Wij zijn geen echte kenners, maar dat is wel wat overdreven. Bij het verlaten van de markt loop ik tegen een groot portret van de overgrootmoeder van onze huidige koning, Wilhelmina, op. Ze kijkt mij aan met een blik van ‘koop mij’. En na veel wikken en wegen besluit ik dat niet te doen. De uitbater van de kraam vraagt er zeker niet te veel voor. Als Esther niet zou hebben aangedrongen zou ik het portret niet gekocht hebben. Maar we kopen het toch. We bedenken een plaats in huis waar het kan hangen en denken aan de hal. Mooi, een stuk van de hal met portretten van koninklijkheden. Daar hangt namelijk al een knipselportret van princess Anne (Groot-Brittannië) en daarbij hebben ook net een portret aangeschaft van koningin Juliana met prins Bernhard uit 1937. We gaan nog even bij de kraam van Marieke en Jean-Pierre langs om te melden dat we weer naar huis gaan. Zij wensen ons veel plezier met onze aankopen en een goede thuisreis. Bij de zalmhandelaar kopen we een broodje zalm. Terwijl wij smikkelen en smullen van de overdaad, komen er drie dames aanlopen. Zij zien het portret van Wilhelmina tegen de boom staan en maken er een lovende opmerking over. Ik kan op dat moment natuurlijk mijn mond niet houden en zeg “het portret is natuurlijk te koop“ De dames zijn geschokt en ook totaal van slag. “u heeft dat portret toch gekocht omdat u het mooi vind?” En “moet u dat niet eerst met uw vrouw overleggen?“ Ik peuter terwijl de dames genieten van het portret het prijskaartje van de achterkant van de lijst. Zonder prijskaartje gaat het vast beter. Het lukt mij een van de dames te laten raden wat ik voor het portret zou hebben betaald. Zij schat zevenendertig euro. Ik reageer met “ik moet er natuurlijk wel een beetje winst op maken”. Dus voor 55 euro mag ze het hebben. De dame trekt haar portemonnee en geeft Esther het geld. Ik ren nog even naar Marieke om te melden dat de zaken goed gaan en daarna gaan we met winst van de markt af. We willen geld uitgeven om de economie een beetje vlot te trekken, maar komen met meer thuis dan dat we weg zijn gegaan. Maar goed, zo gaan de dingen nu eenmaal.  Heel soms. Tot later.

Met Wilhelmina op haar "oude plaats"

Lekker sfeertje