In het museum

Vorige week zondag besloten mijn lief en ik een bezoek te brengen aan het vernieuwde Drents Museum. Ik was daar, in tegenstelling tot mijn lief, na de verbouwing nog niet geweest en ik moet zeggen dat de aanbouw, hoewel heel modern, zeer fraai past bij het oude gedeelte van het museum. Hiervoor verdient de architect een compliment. De tentoonstelling waarvoor wij naar het museum gingen, was het Russische realisme. Inderdaad dezelfde waar het vorige verhaal over ging. Meteen na binnenkomst hebben we diverse malen tegen elkaar gezegd dat we beter op een doordeweekse dag hadden kunnen gaan. Wat een grote hoeveelheid volk kan er in zo’n museum rondlopen. Het was enorm druk. Prettig voor het museum natuurlijk, maar wij vonden het wel wat vol. Vooral de wat grotere werken waren bijkans onmogelijk te bewonderen zonder dat er mensen in mijn gezichtsveld stonden of liepen.  Wij namen een wijs besluit. We gingen gewoon eerst de oudere, bekende collectie opnieuw bewonderen. Dat bleek een goed idee. Toen wij na omzwervingen door het museum weer terug kwamen bij de tentoonstelling over het Russisch realisme, waren de meeste mensen verdwenen. We hebben ons nog een ruim half uur aan de doeken staan vergapen. Russisch realisme is mooi. En ook zo verdomd reëel.  Mooi en toch ook weer niet. Neem nou de dame met de drilboor. Zij heeft een gezicht van een engel maar ook een lijf van een mijnwerker. Is dit al een eerste teken van de in de jaren zestig veel gebruikte doping binnen het Oostblok in de sport ? Wie het weet mag het zeggen. 

Is het beeld van Stalin, waar hij in een theater zichzelf laat portretteren als grote ster, wel echt waar? Ik vraag mij bij dit beeld af waar de soldaten met Kalasjnikovs staan? Deze mensen kunnen toch niet met deze aanbiddende blikken naar de dictator staan kijken? Nee toch. Of toch wel? Welk deel van het Russisch realisme is realiteit?  Ach… zo gaan de dingen nu eenmaal. 

tot Later.