Eendjes voeren op z’n Frans

In het stadspark van Montelimar kom ik een man tegen. Niets bijzonders, zou je zeggen. Maar niets is minder waar. Deze man is heel bijzonder; hij beweegt zich langzaam met een slepend been voort, half leunend op een oude, bijna van ellende uit elkaar vallende fiets. De man loopt, of liever gezegd strompelt, langs de hekken van het dierenverblijf. Aan zijn fiets hangen zware tassen van het plastic soort, waarin grote hoeveelheden brood verstopt zijn. Wanneer één van de in grote getale aanwezige duiven de man in het vizier krijgt, barst het los. 

De duif maakt een onmiskenbaar duivengeluid en uit alle hoeken van het park komen de duiven aanzetten. Op de voet gevolgd door de eenden, kippen, ganzen, geiten, het schaap, de ezel, de pony en de meest schattige kuikens ter wereld (zegt mijn vrouw). De duiven, die niet worden belemmerd door het hek van het verblijf, zitten in no time op zijn schouders, armen en fiets. De eenden en kippen vechten op de vierkante centimeter om een zo gunstig mogelijke plaats voor het opvangen van de broodkruimels. De man is geduldig. Hij wacht met het gooien van het brood tot zelfs de zeer trage moederkip, met al haar  schattige kuikens, ter plaatse is. En dan begint het. Of het lunch, diner of ontbijt is mag u voor uzelf bepalen, maar de dieren krijgen eten. Veel eten. En de man houdt nauwlettend in de gaten wie wanneer wat krijgt. 

Als enkele duiven zich zo hongerig tonen dat zij, nadat ze een stuk brood hebben gekregen, bij de kippen iets weg proberen te gappen, geeft de man hen van katoen. De ‘merdes’ en ‘mon-dieus’ zijn niet van de lucht. Als het eten uit alle plastic tassen is verdwenen, lijkt het wel alsof het schaap bij zichzelf denkt “nou, dat was het weer voor vandaag” en draait zich om om weer aan het hooi te gaan eten. Ja, wat moet je anders op een zonovergoten stuk grond waar ooit wel gras gestaan moet hebben.

De man schudt de laatste kruimeltjes uit de laatste tas en warempel. Daar komt de familie Mus ook nog even aanvliegen. De man jaagt de duiven weg en de familie Mus mag de laatste hapjes opeten. Alles moet eerlijk verdeeld worden. Bij ons in de mensenwereld gaat dat vaak niet zo. We kunnen van deze man nog een hoop leren. Maar goed, zo gaan de dingen nu eenmaal.

Tot later.     

Vreemd paaltje voor de deur

Kent u dat? Dat u soms in een stad of dorp loopt en dat u zich verbaast over de plaatsing van paaltjes? Ik zag dit paaltje voor een garagedeur in Montelimar. Als u een mooier voorbeeld van een nutteloos paaltje kan vinden, hoor ik het graag van u. 

Vreemd paaltje voor de deur

De vooruitgang

Ik weet niet of het ook voor u geldt, maar ik ben blij met de vooruitgang. Gelukkig is de vooruitgang van tegenwoordig over het algemeen niet zo slecht meer voor het milieu dan dat deze tien of vijftien jaar geleden was. Over de vooruitgang in het ziekenhuis waar ik werk, ben ik helaas wat minder tevreden. Ik moet natuurlijk specifieker zijn, want u bent helemaal in verwarring als ik het ziekenhuis als geheel negatief beoordeel. Daar is, gelukkig, geen reden voor, maar soms zijn er van die dingen… Het management van het ziekenhuis heeft besloten dat alle printers van het ziekenhuis vervangen moeten worden. Wij gebruikten tot voor kort printers van het merk HP. Als u zich afvraagt wat u met deze informatie moet, verzoek ik u nog even door te lezen, want ik denk dat ik uiteindelijk mijn punt wel zal maken. Nu ben ik voorstander van een update van de voorzieningen op het gebied van de automatisering. De printers van het merk dat we tot nu gebruikten konden niet allemaal dubbelzijdig afdrukken. Dat dubbelzijdig afdrukken is wel goed voor het milieu. Of liever gezegd minder slecht. Maar een deel van de printers kon dat wel en de printers functioneerden op een enkele na nog uitstekend. De nieuwe printers kunnen helaas ook niet allemaal dubbelzijdig afdrukken en ze geven een nare, penetrante geur af bij het printen. Enkele collega’s klagen sinds de installatie van de nieuwe xerox printers over hoofdpijn en geluidsoverlast. Dus de reden voor het vervangen van de printers was mij al niet geheel duidelijk, maar vanochtend bij het opstarten van de werkdag kreeg ik echt de behoefte om de nog geen maand oude printer het raam uit te werpen. De printer was, omdat de vloer van de onderzoeksruimte in de was gezet is, gisteravond van de stroom afgehaald. De schoonmaakdienst heeft de printer weer op de goede manier aangesloten en ik heb de printer vanochtend weer aangezet. Ik doe dat thuis ook; als ik de printer een dag of zo niet gebruik, zet ik deze even uit en haal de stekker uit het stopcontact. Lekker zuinig met stroom zullen we maar zeggen. Maar afijn, na het aanzetten van de computer en printer ga ik een kopje koffie halen, voer de gegevens van een patiënt in, roep de patiënt op,  sluit de patiënt aan op de ecg-apparatuur en geef de printer opdracht een ECG uit te printen. De printer gaat opwarmen ……… en opwarmen…….. en opwarmen….. Om een lang verhaal kort te maken: na eenentwintig minuten komt er een ECG uit de printer. Gelukkig heb ik geen daadwerkelijk ochtendhumeur. De printer blijft heel en de patiënt kan (zij het enigszins verlaat) naar de arts om de uitslag van de test te bespreken.

Volgende week, als ik weer moet fietsen, zet ik de printer een dag voor de eerste test aan. Leve de vooruitgang en de zorg voor het milieu. Maar ach, zo gaan de dingen nu eenmaal.